ΜΙΑ ΜΑΓΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

Σούρουπο. Κάθομαι στο γραφείο και την ματιά μου κλέβει μια μικρή θαμπή λάμψη.Μια τελευταία ηλιαχτίδα, λίγο πριν χαθεί πίσω από το αλσάκι που υπάρχει απέναντι, με μεταφέρει με τον δικό της μαγικό τρόπο σε ένα υπαίθριο γήπεδο μπάσκετ. Κοιτάζω γύρω μου και βρίσκομαι οχι σε ένα οποιοδήποτε γήπεδο. Είναι αυτό στο οποίο 6 χρόνια πριν, κάναμε την κοπάνα μας, περνούσαμε την ώρα του διαλείμματος και διαδραματίζονταν μικρές εφηβικές ιστορίες. Όλα είναι ίδια. Άλλοι απολαμβάνουν μεθυστικά το τσιγάρο τους, λίγο πιο πέρα γελάκια και μουρμουρητά ακούγονται απο μια παρέα κοριτσιών, που χαζεύουν τον γόη του σχολείου. Στο γηπεδάκι, μπάσκετ και ποδόσφαιρο παντρεύονται, καθώς στον ίδιο χώρο, μερικοί παίζουν μπάλα ενώ άλλοι δοκιμάζουν το ταλέντο τους στα τρίποντα. Το φώντο πίσω από αυτό το σκήνικο, απλά μαγευτικό. Το άλσος Συγγρού σε όλο του το μεγαλείο. Πράσινο μέχρι εκεί σχεδόν που φτάνει η ματιά σου και λίγο πιο πέρα, θαμπή η πόλη. Ένας απόηχος από μακρινά κορναρίσματα και την κίνηση του δρόμου δένει αρμονικά με το δυνατό κελάηδημα που επικρατεί. Εγώ σε μια γωνία, παρατηρώ και σκέφτομαι. Κλείνω για λίγο τα μάτια μου και χαμογελώ. Όταν τα ανοίξω, βρίσκομαι ξανά πίσω στο γραφείο μου και έχει πια νυχτώσει. Και αναρωτιέμαι.... Ήταν άραγε όλα απλά στο μυαλό; Ή μήπως για λίγο, ταξίδεψα πίσω στο χρόνο, σε μια σκηνή τόσο απλή και καθημερινή για τις ηλικίες της εφηβείας, αλλά τόσο μαγική για εμένα!